Hij is niet vies van wat ontbering. Dat blijkt uit het decor waarin Belgische topklimmer Sean Villanueva de pandemie uitzit: in een caravan in het hart van Patagonië, tussen de besneeuwde bergtoppen. ‘Ik weet niet of ik nog terugkom.’
Veel reizigers die het einde van de wereld willen zien, haasten zich naar het diepe zuiden van Patagonië, langs de Argentijnse steppe. Geheel onterecht laten ze een andere spectaculaire route, over de grens met Chili, links liggen. Verslag van een roadtrip van gletsjer naar gletsjer.
Toen corona de wereld stormenderhand innam, leek Patagonië een veilige haven. In De Standaard Magazine vertel ik hoe naïef we geweest zijn. En hoe mooi het daar was.
Met een coronawinter in aankomst, onze tweede op rij, lijst ik onze allerkleinste lockdownlessen voor je op.
Nog even staren. Nog één onuitwisbare herinnering maken.
Onze pogingen om naar huis te keren. Jawel, pogingen.
Wat gebeurt er als je repo net klaar is als corona doorbreekt? 7 maanden in de frigo, maar hier is ze: mijn reportage voor MO* over hoe het Chileense platteland naar de sociale onrust kijkt.
Waarom niet iedereen zo'n postkaart mocht ontvangen. Waarvoor onze oprechte excuses.
De interviewer die geïnterviewd wordt, altijd wat onwennig. Maar wat fijn om te vertellen over onze ervaringen als gestrande toerist, zeker als er lekkere koekjes op tafel staan.
Voor Eos Tracé schreef ik een artikel over onze rondleiding bij Miguel Torres en hoe fijn het was om Rufina te aaien na zeven glazen wijn. Dat aantal heb ik weliswaar wijselijk verzwegen.
Dit is de boksmatch van het jaar. En ik denk dat ik gewonnen ben.
Het moment is aangebroken. Het moment waarop we verhuizen, weg van de beste huisbaas die we ons in deze crisisperiode zouden kunnen wensen. Weliswaar naar twee straten verder, want weg uit El Chaltén zijn we nog niet.