Wereldburgers met gemberkoekjes

'Wat vinden jullie, als wereldburger, van deze quarantaine?'

Ik verslikte me bijna in mijn koffie. Zijn wij, met een "wereldreis" van amper twee maanden op onze reisteller, wereldburgers? Is het aan ons om ons uit te spreken over de quarantaine in het algemeen, hoewel we geen medisch diploma hebben (laat staan de wijsheid van ene Marc Van Ranst), en over die in Argentinië in het bijzonder? Wat weten wij over Argentijnse politiek, over de kleine kantjes, de grote beslissingen, de wanhoop bij een bevolking die bijna volledig afhangt van het toerisme hier in Patagonië en nu hun inkomen ziet slinken en smelten als sneeuw (van die prachtige, poederzachte sneeuw die we hier afgelopen winter mochten ervaren) voor de zon?

'En zeker jij, als journalist.'

Ik zet mijn tasje koffie neer. Ik weet niet wat te zeggen. Ik doe toch mijn mond open, want zo ben ik wel. Ik begin met te zeggen dat we hoegenaamd geen dokters zijn en erken vervolgens dat wij in feite heel weinig weten van Argentinië, hoewel we hier al zes maanden wonen. Meer dan Patagonië hebben wij, dankjewel corona, nog niet van dit naar het schijnt waarlijk prachtige land gezien.

Dat verblijf, die langgerekte quarantaine aan de andere kant van de wereld, is precies de reden waarom wij op de koffie gevraagd zijn.

Roxana, Nico en Eduardo zijn alledrie leerkrachten in El Chaltén - en moeten nu, net als leerkrachten in België tijdens de strengste lockdown in ons land, virtueel lesgeven.

Roxana, Nico en Eduardo zijn bovenal nieuwsgierige mensen, het soort nieuwsgierigheid dat zich in het Spaans vertaalt naar inquietud, een woord dat het midden houdt tussen ongerustheid en enthousiasmerende curiositeit.

Die nieuwsgierigheid vertaalde zich naar een project, een missie, een journalistiek huzarenstukje waarvan ze nog niet zeker zijn wat ze er juist mee willen aanvangen. Het enige wat ze weten is dat ze het nu moeten, willen doen. 'Het is nu het moment,' zegt Roxana, die ons uitgenodigd had, 'dit is zo'n bijzonder moment, die herinneringen moeten we bewaren.'

Hun project houdt in dat ze met zoveel mogelijk toeristen willen spreken die in El Chaltén vast kwamen te zitten in coronatijden en er na een half jaar nog steeds wonen.

Dat blijken er meer dan wij dachten. Toeristen uit Japan, Frankrijk, Bosnië, India ... en natuurlijk uit Argentinië zelf. Intussen had het drietal al een hele verzameling verhalen, getuigenissen van "generatie corona", zoals ze dat vorig weekend in De Standaard noemden, maar dan op toeristisch vlak.

Ze filmen de getuigenissen zelfs. Had ik dat op voorhand geweten, ik had iets anders aangedaan. En mijn haar wat beter gekamd, dat ook.

Het project leunt aan bij een van de ideeën waar ik al een tijdje mee speel, maar nog niet uitgevoerd heb. Ook ik wou graag in het dorp corona-interviews afnemen. Niet van toeristen zoals wij, want dat lijkt me (aangezien we zelf toeristen zijn) iets minder interessant. Wel van "gewone mensen", dorpsgenoten, mensen die een compleet andere winter beleven - enerzijds door corona, anderzijds doordat er meer mensen dan anders in het dorp verbleven.

Dat is een van de interessantste dingen waar we meer over te weten kwamen in het interview: normaal wonen er minder mensen in El Chaltén in de winter. Niet zo verwonderlijk: dit dorp leeft van het toerisme in de zomer en veel ondernemers keren terug naar hun (vaak veel warmere) geboorteplek in de winter. Een deel van die ondernemers is gebleven. Tel daarbij de toeristen op die kwamen vast te zitten en dan krijg je ... 'veel meer voeding in de supermarkten deze winter!', legde Eduardo uit.

Normaal is er niet veel volk, dus zijn er weinig leveringen ... 'en gaan veel mensen om extra boodschappen in dichtstbijzijnde stad El Calafate, waardoor er dus nog minder leveringen nodig zijn'. In deze uitzonderlijk drukke winter liggen er veel meer verse groenten in de winkel dan normaal. Hebben wij even "geluk".

Een resem portretten, een doorsnede van onze dorpsgenoten, de vecinos (buren in het Spaans, zo noemt iedereen elkaar hier) die we niet dachten die we zouden hebben dit jaar. Dat was ik van plan, als ik even wat minder werk zou hebben voor andere projecten (wat niet echt het geval is tot nu toe ... ook positief, natuurlijk). Een fijn neveneffect, zo beeldde ik mij in als ik dit project in mijn hoofd althans wat voorbereidde, zou zijn dat we op deze manier toch wat meer mensen in het dorp zouden leren kennen - meer mensen dan onze huisbazen, de kapster, de bakkersvrouw en een (beperkt) aantal obers in onze favoriete resto's in het dorp.

Het is er nog niet van gekomen. Uit tijdsgebrek, verlegenheid, vanwege het feit dat dit misschien niet de juiste manier is om vriendjes te maken ... of omdat ik Fred warm wou maken om portretfoto's te maken van de mensen voor bij de getuigenissen, kan ook.

En nu hoeft het niet meer. Iemand anders had dit idee, misschien wel een beter idee dan het mijne. En doordat wij gevraagd zijn om eraan deel te nemen, is dat ene fijne neveneffect, meer mensen leren kennen in het dorp, alvast geslaagd.

Want wat een fijne namiddag was het, praten over ons verblijf, over onze ervaringen (al dan niet als "wereldburgers"), gemberkoekjes smikkelen en filmtips uitwisselen.

En bovenal. Wat deed het deugd om te reflecteren over onze tijd hier. Eens benoemen waarom we hier graag zijn, wat we missen van eten (gezien er verse groenten zijn ... eigenlijk niks?), wat voor geluk we ergens hebben om een lange periode te verblijven, om zo'n bijzondere winter te beleven, in een dorp dat normaliter peperduur is voor toeristen - zeker als je je eigen plek, je eigen kamer wil hebben.

Het deed deugd, omdat we vooral de positieve dingen benoemden. Niet omdat we de realiteit mooier willen voorstellen dan ze was, niet omdat we logen ... maar vooral omdat we ons hier, op dit moment althans, echt wel goed in ons vel voelen. Het kan beter. Het mag wel eens gedaan zijn met die strenge lockdown. Maar het gaat goed. Dat uitspreken, dat beseffen, doet zoveel deugd.

'Ik vraag me af hoe we gaan terugkijken op deze periode, hoe we hierover zullen vertellen tegen onze kinderen en kleinkinderen, als we die ooit hebben', zei ik in het interview. Ik denk dat we juist zullen vasthouden aan het positieve, aan alle mooie momenten hier in het dorp, besefte ik op dat moment. En dan kon ik het niet laten om pedant te wezen en een citaat erbij te halen van mijn favoriete schrijver, geen Argentijn, maar een Colombiaan.

La nostalgia, como siempre, había borrado los malos recuerdos y magnificado los buenos.

Het heimwee had, zoals altijd, de slechte herinneringen uitgewist en de goede mooier gemaakt.

Zo denk ik dat we hierop terug zullen kijken. We missen iedereen. We zijn niet elke dag even gelukkig. Maar wat voor geluk bij een ongeluk hebben we gehad.

Daarvoor dienen deze blogs ook. Dit is al lang geen reisblog meer, geen verslag van onze onwaarschijnlijke avonturen van het beste jaar van ons leven - die lama, die gaan we dit jaar allicht niet eens te zien krijgen.

Dit is wel een reflectie, een dagboek. Een moment om even te bezinnen waarom we hier graag zijn, wat de kleine kantjes zijn en de allermooiste hoekjes. Wat ons met heimwee en nostalgie zal vervullen als we hierop terugkijken. De goede herinneringen bewaren en, uiteindelijk, mooier maken.