Modderpoel aan het einde van de wereld
Melkgroen zeewater, niks dan trappen en extreem modderige wandelpaden. Zo ziet het einde van de wereld (of alleszins van de Carretera Austral) er dus uit.
hiking
A collection of 8 posts
Opgelet: keitoffe kuitenbijters
Park Patagonia: zo heet het nieuwe eengemaakte park in het zuiden van de Carretera Austral. Origineel is die naam niet bepaald. Het pad was dat gelukkig wel.
Platte picknick
Even naar een meer gewandeld om onze boterhammen te smeren en samen smakelijk op te eten. Morantisch, toch?
Glijden richting gletsjer
Onze allereerste gletsjer in Patagonië zullen we niet snel vergeten. Het modderige pad daarheen evenmin.
Steiger naar nergens
Ofwel wandelden we 40 minuten om dan twee uur aan te schuiven voor een perfecte foto. Ofwel konden we een soortgelijk uitzicht ontdekken op een mooiere, langere wandeling met amper andere toeristen om ons heen. Wij wisten wat kiezen.
As in de pas
Een strandwandeling door vulkanisch as is geen walk in the park. Dat merkten onze kuiten tijdens een nochtans korte wandeling met een prachtig uitzicht.
Vijfmerentocht
21 kilometer vol prehistorische bomen, kleine en grote meren, uitzicht op prachtvulkaan Villarrica en maar een klein beetje gezaag toen mijn voeten begonnen pijn te doen. Niet slecht voor een eerste lange wandeling.
Zeven tasjes topnatuur
Vijf uur heen en terug met de bus, wandelen in volle zon. Was het uitzicht op Siete Tazas (letterlijk: een zevenkoppige waterval) dat wel waard? Fred zijn glimlach verraadt het antwoord al. Amai nog niet.