Modderpoel aan het einde van de wereld

Melkgroen zeewater, niks dan trappen en extreem modderige wandelpaden. Zo ziet het einde van de wereld (of alleszins van de Carretera Austral) er dus uit.
A collection of 8 posts
Melkgroen zeewater, niks dan trappen en extreem modderige wandelpaden. Zo ziet het einde van de wereld (of alleszins van de Carretera Austral) er dus uit.
Park Patagonia: zo heet het nieuwe eengemaakte park in het zuiden van de Carretera Austral. Origineel is die naam niet bepaald. Het pad was dat gelukkig wel.
Even naar een meer gewandeld om onze boterhammen te smeren en samen smakelijk op te eten. Morantisch, toch?
Onze allereerste gletsjer in Patagoniƫ zullen we niet snel vergeten. Het modderige pad daarheen evenmin.
Ofwel wandelden we 40 minuten om dan twee uur aan te schuiven voor een perfecte foto. Ofwel konden we een soortgelijk uitzicht ontdekken op een mooiere, langere wandeling met amper andere toeristen om ons heen. Wij wisten wat kiezen.
Een strandwandeling door vulkanisch as is geen walk in the park. Dat merkten onze kuiten tijdens een nochtans korte wandeling met een prachtig uitzicht.
21 kilometer vol prehistorische bomen, kleine en grote meren, uitzicht op prachtvulkaan Villarrica en maar een klein beetje gezaag toen mijn voeten begonnen pijn te doen. Niet slecht voor een eerste lange wandeling.
Vijf uur heen en terug met de bus, wandelen in volle zon. Was het uitzicht op Siete Tazas (letterlijk: een zevenkoppige waterval) dat wel waard? Fred zijn glimlach verraadt het antwoord al. Amai nog niet.