A collection of 22 posts
Voor Eos Tracé schreef ik een artikel over onze rondleiding bij Miguel Torres en hoe fijn het was om Rufina te aaien na zeven glazen wijn. Dat aantal heb ik weliswaar wijselijk verzwegen.
Melkgroen zeewater, niks dan trappen en extreem modderige wandelpaden. Zo ziet het einde van de wereld (of alleszins van de Carretera Austral) er dus uit.
Reizen is onderweg zijn. Wij geraken overal met het openbaar vervoer en zitten soms urenlang op een bus of boot. Daar hoort muziek bij. En goede podcasts.
Park Patagonia: zo heet het nieuwe eengemaakte park in het zuiden van de Carretera Austral. Origineel is die naam niet bepaald. Het pad was dat gelukkig wel.
Een reis langs de Carretera Austral is een roadtrip van hoogtepunt naar hoogtepunt. Onze favoriete dag? Op aanraden van zowat alle reisgidsen maken we een boottocht naar Laguna San Rafael, de meest indrukwekkende gletsjer van Chili.
Onze allereerste vlog, helaas niet opgenomen in ideale omstandigheden. Relaas van een bewogen dag, met prachtig uitzicht.
Even naar een meer gewandeld om onze boterhammen te smeren en samen smakelijk op te eten. Morantisch, toch?
Onze allereerste gletsjer in Patagonië zullen we niet snel vergeten. Het modderige pad daarheen evenmin.
Het is niet de bestemming die telt, maar de reis. Tenminste, dat maken de meest cliché reisverzen ons wijs.
Slechts een woord kan Chiloé, het grootste eiland van Chili, beschrijven. Magisch. Met naast trollen ook bijzondere beestjes zoals pinguïns en boerse zeeleeuwen, patatten, paalwoningen en twee steigers naar nergens, de ene toeristischer dan de andere.
Ofwel wandelden we 40 minuten om dan twee uur aan te schuiven voor een perfecte foto. Ofwel konden we een soortgelijk uitzicht ontdekken op een mooiere, langere wandeling met amper andere toeristen om ons heen. Wij wisten wat kiezen.
Een strandwandeling door vulkanisch as is geen walk in the park. Dat merkten onze kuiten tijdens een nochtans korte wandeling met een prachtig uitzicht.