Geen podcast maar een podcastblog

Op een gewone busrit (of een rit met een langere afstandsbus, zoals tussen Gent en Londen) lees ik het allerliefst, of kijk ik soms wat (gedownloade) Netflix op mijn belachelijk kleine smartphonescherm.

In Chili niet. Daar is zoveel te zien dat je naar buiten wil staren. (En zijn de wegen soms zo slecht dat je toch maar misselijk zou worden.)

Vooral op de Carretera Austral, die we intussen al even verlaten hebben (wat zitten we achter met onze blogs!), gaapten we urenlang naar buiten, vaak hand in hand (en dan steeds even knijpen als het zicht écht bijzonder is), zonder veel tegen elkaar te zeggen. Met onze oortjes in. Lang op de bus zitten is namelijk het ideale excuus om veel naar podcasts te luisteren.

Daarom presenteren wij jullie graag: onze podcastblog. Een keer per bestemming blikken we terug naar alle fijne oorwormen die ons gezelschap gehouden hebben oog in oog met al die natuurpracht. Deze keer ben ik aan de beurt. De volgende keer (of hij het nu wil of niet) is het aan Frederik ^^

In Chili luisterde Sarah graag naar …

• KEXP’s Music That Matters voor goede platen zonder mijn MP3 (een oud ding dat al begint te haperen) boven te halen. De aflevering Encendemos luister ik bijna elke busrit. Op repeat. Tot vervelens toe. (Lees ook: Soundtrack van Zuid-Amerika)
• Nederlandse whodunits zoals De brand in het landhuis, De kasteelmoord (Nederlandse blik op ‘onze’ Vlaamse zaak) en de fictiereeks De Blankenberge Tapes. Alle drie om in één ruk uit te luisteren.
• Interviewprogramma’s als Touché en Zwijgen is geen optie. Onlangs erg genoten van de afleveringen met Stephan Vanfleteren (Touché) en Olivia Rutazibwa en Anaïs Van Ertvelde (ZIGO).
• Een ideaal vertelkwartiertje tussen ‘zwaardere podcasts’ en muziek door: Relaas. Doodgewone mensen vertellen begeesterd (en moedig, want live) over niet bepaald doodgewone dingen. Zoals mijn collega Kaja Verbeke, die een paar jaar geleden zelf in Chili was voor onderzoek. Of ene Sarah die zo’n superfan is van ik weet niet meer welke obscure artiest, dat ze … nee, dat moet je zelf ontdekken tijdens de podcast (die ik ontdekte via podcastcollectief Luyster).
• Mijn favoriet van het moment: Freedom Writers, een podcast van drie Nederlandse schrijfsters, waaronder Roanne van Voorst. Van haar las ik De beste plek ter wereld en Ooit aten we dieren. (Stiekem ben ik een beetje verliefd op haar, of alleszins haar durf en haar schrijfstijl. Ik heb haar ooit een mail vol complimenten gestuurd – en een vraag tot interview – maar nooit antwoord op gehad. Helaas dus, de liefde was niet wederzijds.) Fijn om naar te luisteren, omdat alles heel herkenbaar is. Je schrijft omdat je moet schrijven, omdat je je passie zo kwijt kunt, omdat je je geen ander leven kan voorstellen. ‘En zelfs al zou ik even niet betaald worden om te schrijven, dan nog zou ik ergens wel een hol op het internet vinden om mijn ding te doen’, zegt een van de schrijfsters in de eerste aflevering. Dat heb ik nu ook heel erg met deze blog. (Valt het op?)

Een halfjaar geleden sprak ik met ervaren en minder ervaren podcastmakers over de mogelijkheid om mijn eigen verhaal op te nemen tijdens onze wereldreis. Daar is zoals je allicht vermoedde niks van gekomen. Om twee redenen.

Monteren is niet mijn allerbeste skill en duurt dus ellenlang – dan schrijf ik liever een kwartiertje en heb ik plots tadaaaam een blog als deze voor mijn neus. Ook denk ik dat ik voor mijn podcastidee alvast wat interviews op voorhand had moeten afnemen. En sorry, nee, dat kon er echt niet meer bij het afgelopen drukke najaar.

Daarom houd ik het voor nu bij schrijven en luisteren. Al weet je natuurlijk nooit wat voor inspiratiekronkels zich nog aandienen de komende maanden …

Kleine noot: deze blog was obviously geschreven voor Corona ons hier in Argentinë halt deed houden. Maar ook een Coronapodcast zit er niet in. Want nog meer Coronanieuws? Daarmee gaan we jullie niet ambeteren.