Vereeuwigd in Eos: ons beschonken bezoek aan een wijngaard

Rufina, zo heet de muilezel die pronkt op het etiket van een van mijn favoriete flessen Chileense wijn. 'Het is een zachtaardig maar hardwerkend dier, dat vroeger de oogst hielp verplaatsen', vertelt gids Pamela. 'Daarom werd ze vereeuwigd op een wijnlabel.' Nu Rufina met pensioen is, paait ze nog steeds de bezoekers van de wijngaard. Ik was alleszins blij als een kind toen ik haar mocht aaien.

Tijdens een rondreis door Chili staat wel vaker een bezoek aan een wijngaard op het programma. Ik koos voor een merk dat ik ken uit de Belgische supermarkt, om zo het thuisfront te laten meegenieten. Herkenbaar is de fles alleszins. Niet enkel prijkt een beeltenis van Rufina op het etiket, ook het logo van de wijnboer is een diertje: een guanaco, een wilde lama die vooral in Patagonië voorkomt.

In De Supermarktsurvivalgids van Teun van de Keuken, de Nederlandse televisiemaker bekend van consumentenprogramma Keuringsdienst van Waarde, lees ik dat het geen toeval is dat ik net zo’n fles verkies. 'Dat is ooit onderzocht', schrijft hij. 'Zodra je als wijnboer een kat, een varken of een kikker op je etiket zet, stijgt de verkoop enorm. Ons onderbewuste wil kennelijk graag beesten.'

En zo geschiedde. Het onderwerp voor mijn volgende artikel in Eos Wetenschap, de eerste "reportage" die ik voor ze maakte, was geboren. Wijnmarketing. Aan de hand van zes criteria zocht ik uit of we wijn selecteren vanuit ons buikgevoel en welke marketingtrucs ons daar onbewust bij helpen.

‘Het label moet je bovenal geil maken’, reageerde een bekende Nederlandse wijnboer op alle wetenschappelijke info die ik verzameld had. Dat was even slikken.

En toch. Ik blijf erin geloven. Soms is wijn kiezen toch gewoon stomme intuïtie. Soms maak je associaties die zelfs de beste marketeers en trendvoorspellers langs geen kanten zouden kunnen bedenken.

Zoals Los Haroldos, een fles Malbec die we al het vaakst kochten in Argentinië. Die naam doet mij denken aan mijn goede vriend Harald. De eerste variant die ik koos van die gelijknamige wijngaard, een goedkope fles met een hip etiket met fietsen op, smaakte helemaal nergens naar – daar kon ik Harald enorm mee plagen. Net omwille van de naam besliste ik toch een tweede fles, met een doodsaai etiket, uit te proberen. En kijk nu. Het saaiste label kan een van de lekkerste wijnen* van je hele verblijf in Zuid-Amerika zijn. Of zoals van de Keuken schrijft in zijn Supermarktsurvivalgids: ‘Kastelen noch dieren zijn criteria voor goede wijn. Kies gewoon wat je lekker vindt.’

* Intussen zijn we meer fan van Killka en La Linda, voor wie ons op een flesje wil trakteren bij onze thuiskomst.

Lees het volledige artikel via Eos Tracé: https://eostrace.be/artikelen/laat-je-niet-flessen-in-het-wijnschap

Naast zeven glazen wijn schoven we ook aan voor een viergangenmenu. Wat een reportagewerk. Beste job ter wereld.