Oog in oog met The Wall
Een reis langs de Carretera Austral is een roadtrip van hoogtepunt naar hoogtepunt. Onze favoriete dag? Op aanraden van zowat alle reisgidsen maken we een boottocht naar Laguna San Rafael, de meest indrukwekkende gletsjer van Chili.
‘Als het fout loopt, kunnen we nog altijd een Titanicske doen.’ Een boomlange Chileense gids lacht zijn tanden bloot als hij uitlegt waar de reddingsboot zich bevindt. ‘Vrouwen en kinderen eerst!’
De bulderlach die hij daarna uitproest, blijft de hele boottocht naar Laguna San Rafael bij. We zijn zopas vertrokken vanuit Bahía de los Exploradores, de baai van de ontdekkingsreizigers, en hebben nog drie uur varen voor de boeg tot we oog in oog staan met de grootste, meest indrukwekkende gletsjer van Chili.
Met onze reddingsvesten strak aangespannen genieten we op het dek. Het is heerlijk warm, wel 27 graden. Zo heet wordt het in Chileens Patagonië, zeker in de nabijheid van zo’n massa ijs, haast nooit. Het verklaart meteen waarom de meeste reisgidsen toeristen aanraden om nu, nu, nu San Rafael te aanschouwen: binnen tien jaar is de gletsjer er vermoedelijk niet meer.
De weg naar de baai van de ontdekkingsreizigers is pas aangelegd. Tot voor kort was San Rafael enkel te bezoeken vanuit provinciehoofdstad Coyhaique (vijf uur varen) of met een peperdure luxecruise vanuit noordelijke transport hub Puerto Montt (tot zes dagen heen en terug).
We hebben geluk, dus, al blijft het prijskaartje voor dit wereldwonder pittig. De baan in kwestie is dat ook: het is een grintweg, en dat doet pijn aan de poep. Dat soort trillingen aan ons zitvlak zijn we intussen, na meer dan een week op de Carretera Austral, natuurlijk wel al gewend.
‘Het is precies The Wall van in Game Of Thrones.’ Dat is zowat het enige zinnige wat we kunnen uitbrengen zodra San Rafael in zicht is.
Het kan zijn dat Johnnie en Jack daar iets mee te maken hebben.
In de boottocht naar de gletsjer zat, naast ontbijt en middagmaal, ook een aperitiefje inbegrepen: een whisky aangelengd met afgebrokkeld ijs van de gletsjer. De bemanningsleden van de catamaran laten hun fles Red Label een keer rondgaan.
Onze tafelgenoten, een Chileense familie van vijf, zijn beter voorzien. Ze hebben een eigen fles, ditmaal Jack Daniels, meegesmokkeld tussen de snacks voor kleine Matilde. Terwijl de guitige zesjarige slurpt van haar appelsap, vult haar opa gretig zijn eigen glas bij. ‘Wil je ook nog eentje?’
Onze gids, de Chileen die over elke turquoise ijsberg onderweg een heel verhaal zou kunnen afsteken, knijpt een oogje dicht, maar maant ons opnieuw aan om onze reddingsvesten dicht te knopen zodra we ons op het dek willen wagen. Want je weet wel, die Titanic.
Slecht advies is dat niet, gezien de hoeveelheid geestrijke drank die aan onze tafel passeert.
Kleine Mati laat het niet aan haar hart komen. ‘Wat zegt die meneer toch allemaal?’ Daarop maakt ze een tekening van al het moois dat ze gezien heeft de afgelopen dag – inclusief ons. ♥️
