Lockdownlessen uit de sneeuw

1 Boardgames kan je ook online spelen

Dat wij houden van gezelschapsspellen, wisten velen al. In het weekend doe ik niet liever. Ze maken mijn overvol – typisch journalisten  – hoofd helemaal leeg. Op reis beslisten we enkel een spel kaarten mee te nemen. Manillen is fijn, maar in vergelijking met onze schappen vol spelletjes toch maar magertjes. Welk spel misten we het meest? Viticulture, het spel waarbij ik steevast een glas wijn dronk, want de bedoeling van het spelverloop was om wijn te verbouwen en te verkopen (al dan niet aan mezelf, salud)? Koetjes? Of toch dat ene spel in die lelijke paarse doos?

Viticulture, Great Western Trail en Concordia hebben we maandenlang niet gespeeld. Maar veel andere board games vind je gewoon online terug. Onze favoriete website? Yucata, een Duitse site met allerlei boardgames in online formaat. Terwijl ik deze tekst neerschrijf, kijk ik snel even of het niet al aan mij is. (Dit heet ook wel: verslaafd zijn. Toch niet zo'n goede eerste les dus.)

2 De natuur is je beste vriend. Ook voor koukleumen

Dat wij ondanks onze voorliefde voor verre reizen in “normale” omstandigheden notoire huismussen zijn, had je vast niet verwacht na te lezen dat we zo van boardgames houden. Maar in Patagonië lonkt de natuur. Je kan er niet aan onderuit. Er is zoveel moois te zien in de omgeving, zoveel vergezichten naar zoveel gletsjers zijn er te ontdekken, dat je je wandelschoenen maar beter te vriend houdt.

Jawel, ook in de winter. Of misschien zelfs: net in de winter. Al was het lastig balanceren langs klimtouwen richting glaciar Huemul, we hebben het toch maar mooi gedaan.

Net hierom hebben we voor onze aankomst in België ook quarantaineplek vlak bij een park gezocht en gevonden. En vlak bij een zwembad, al lijkt dat nu niet geheel aan de orde.

3 Steun je buren, wie weet worden ze je vrienden

Koop lokaal: ook in Patagonië is dat het coronamotto. Iedereen in ons dorp verkocht wel iets, van Indisch platbrood tot een welgekomen kappersbeurt. Een deel van deze nieuwbakken ondernemers waren reizigers van over heel de wereld die net als wij niet bepaald verwacht hadden dat de lockdown in Argentinië zo ellenlang zou duren.

Gek genoeg hebben we zo onze beste vrienden hier gemaakt: een kapster met wie we wat langer aan de praat gingen, een Indisch meisje dat naast platbrood bereiden ook redacteur bleek te zijn en terstond ook die service aanbood – jammer dat ik voornamelijk teksten in het Nederlands, niet in het Engels, op papier pen. Vrienden maken aan het einde van de wereld in tijden van corona is geen evidentie, maar op deze manier hebben we stuk voor stuk schitterende mensen leren kennen. Al lacht mijn vriend dat onze vriendschappen dus blijkbaar gebaseerd zijn op onze bereidwilligheid om hun producten te kopen. Touché.

4 Een coronawinter in Patagonië, een ware relatietest?

Acht maanden leven en werken we op een zakdoek: in een kleine studio, uit een rugzak, op een plek waar we initieel amper iemand kennen. Misschien is een lockdown het soort relatietest waar later televisieprogramma’s over gemaakt zullen worden. Gelukkig houden wij beter stand dan de meeste koppels in dergelijke formats. Samen uit, samen thuis en alle maanden daartussen.

5 Geduld is een mooie deugd (die vooral veel mentale ruimte inneemt)

Zekerheden bestaan er niet in het leven, dat is een les die het virus ons allemaal geleerd heeft … Dat is net ook de reden waarom we op reis vertrokken zijn. We wilden hier niet mee wachten. Allebei hebben we vrienden verloren in ongevallen die niet hadden mogen gebeuren, telkens onder invloed van iemand onder invloed.

Popelen om te vertrekken, als een brok ongeduld, heeft ook een groot nadeel: wij (of toch in elk geval ik) hadden iets te hoge verwachtingen van wat het zou zijn, zo’n jaar in het buitenland. En kijk nu …

Zekerheden bestaan evenmin wat onze terugkeer betreft. Hoe lang hebben wij gewacht op de terugkeer van binnenlands verkeer ‘dat er volgende week zit aan te komen’? En dan nog zijn we pas als we op het vliegtuig geraken – volgens de ambassade bestaat er een reële kans dat we nog gestopt worden aan de gate. Dat vooruitzicht is niet enkel zenuwslopend, het is ook vermoeiend. Het breekt je doorzettingsvermogen beetje bij beetje af.

Maar het moment dat je werkelijk kan vertrekken ... dan plas je bijna in je broek van de zenuwen (en ook wel een beetje van geluk). Éffectief. Enfin, bijna dus. Laten we het hier niet meer over hebben.