Hazenpad in Patagonië
Toen corona de wereld stormenderhand innam, leek Patagonië een veilige haven. In De Standaard Magazine vertel ik hoe naïef we geweest zijn. En hoe mooi het daar was.
De patrouillewagen staat voor het hostel geparkeerd. Met een lispelend Argentijns accent spreken agenten zonder mondmasker een voor een alle reizigers aan. De politie is hier! Ik storm naar boven om Frederik te waarschuwen. Mijn vriend zit rustig op zijn laptop te telewerken, zich van geen kwaad bewust. Ik ren opnieuw naar beneden, klamp de eigenaar van het hostel aan. Half verontschuldigend, half geïrriteerd legt die uit dat de politie de paspoortgegevens van alle overgebleven toeristen verzamelt: wie van over de grens uit Chili komt, dat iets zwaarder getroffen is, moet in quarantaine. Dat heeft de Argentijnse overheid beslist nu het virus – iets later dan in Europa – aan zijn opmars begint in Latijns-Amerika.
Straks is het aan ons. Als de politie ook onze namen opschrijft, zitten we vast. Vast in Patagonië, in een veredelde bezemkast met stapelbedden. En te denken dat we net een appartement in het dorp gevonden hebben. ‘Als je meteen vertrekt, raak je hier nog buiten’, snauwt de intussen gepikeerde hosteleigenaar mij toe. ‘Over een halfuur niet meer.’ Dat moet hij geen tweede keer zeggen. In vijf minuten tijd harken we ons boeltje bijeen en kiezen we het hazenpad: de achterdeur.
Dat hazenpad betekent ook: kiezen om in Argentinië te blijven. In El Chaltén, een toeristisch bergdorp in het zuiden van Patagonië, voelen wij ons veilig. Corona lijkt een virus ver weg in China, Noord-Italië, België. Wij zijn blij dat we aan de andere kant van de wereld zitten, dat we net nu deze reis ondernomen hebben.
Een jaar weg van de wereld, op verkenning van Chili tot Colombia, dat was het plan. Onze reis is tegelijkertijd een ontdekkingstocht en een poging tot ontspanning. Na jaren van overwerken (de combinatie van een voltijdse job en een journalistiek bijberoep) krijgen onze dromen nu voorrang. Twee maanden na ons vertrek is het uit met de pret.
Wat er daarna gebeurde, mocht ik optekenen voor De Standaard Magazine. Je vindt het hele verhaal via deze link: https://www.standaard.be/cnt/dmf20201202_95222235
