Afscheid van een vriend

Het licht valt binnen in ons appartement terwijl ik, eindelijk, nog eens de tijd neem om een blogje neer te pennen. Dat was lang geleden, omdat er hier niet al te veel te beleven valt in het winterse El Chaltén.

Behalve stoefen over hoe we de "harde winter van Patagonië" overleefd hebben, natuurlijk. Dat valt overigens best wel mee, met temperaturen die - overdag toch - schommelen rond het vriespunt.

Blij dat ik dat ene dekentje gekocht heb in Chiloé.

Het feit dat het licht binnenvalt in ons appartement, is opmerkelijk genoeg om deze blog mee aan te vatten. Het wil namelijk zeggen dat we, intussen al een dikke maand geleden, opnieuw verhuisd zijn.

Geen koud, donker appartementje meer bij de nochtans immer sympathieke zus van Edgar. Geen mieren (meer een mix tussen mieren en kevers) meer die terloops ons huis een bezoekje brachten door een gapend gat onder de voordeur dat zelfs geen tochthond (een salchicha of worst, zoals het in het Spaans heet) kon verhinderen. En vooral, en helaas: geen Edgar meer als huisbaas.

De huisbaas die ons ravioli's bracht. De huisbaas die altijd meteen klaarstond. Die koffie, shampoo, kruiden, suiker en PIZZA als onderdeel van de huurprijs zag, als waren we dagjestoeristen die op onze wenken bediend moesten worden in ruil voor een lovende review op Booking punt com. Hij deed het allemaal, uit de goedheid van zijn hart en voor een huurprijs waarvoor we in Gent slechts een scharminkel van een studio zouden vinden.

Ik had het dan ook bijzonder lastig op het moment dat we zouden aankondigen dat we ander en beter gevonden hadden. Een betere woonst, geen betere huisbaas - dat spreekt voor zich.

Nergens voor nodig, uiteraard. Zoals we eigenlijk hadden kunnen verwachten, reageerde Edgar heel begripvol. 'Wat voor jullie het meest comfortabel is.'

En dus hielp Edgar ons nog eens verhuizen ook.

Mocht je dit ooit lezen, lieve huisbaas: dankjewel voor alles!