Onze avonturen in de Reiskrant

Je zal maar het jaar 2020 uitgekozen hebben als jaar voor een enige lange reis, zoals Sarah en Frederik deden. Je vertrekt in januari naar Chili, om ‘het beste jaar van je leven’ te beleven en een heel stuk Zuid- Amerika later in Colombia aan te komen. Het klimaat zit dan goed in het uiterste zuiden. Chili laat je twee maanden zijn onmetelijke schoonheid zien. Alles naar plan. Maar wanneer je in Argentinië aankomt, regeert een virus over de wereld en houdt je daar wekenlang vast.

Sarah en Frederik reizen in twee maanden van Santiago naar het diepe zuiden, Patagonië. ‘We zijn trage reizigers, die af en toe tussendoor halt houden om te rusten en te werken’, schrijft Sarah in haar reisverslag voor Wegwijzer. Ze is journaliste en werkt ook op reis. ‘Wie meer impressies wil van onze tocht, knotsgekke reisverhalen kan appreciëren en ons graag ziet sukkelen met onze work-life balance als digital nomads die we sinds kort zijn, kan surfen naar onze blog’, grapt ze nog in dat verslag, niet beseffend welke draagwijdte die woorden zullen krijgen.

Het Chili-reisverslag is er één zoals we die graag ontvangen: vol persoonlijke ervaringen en praktische tips, met veel essentiële details maar steeds to the point en met eerlijke eigen beoordelingen in een rubriekje ‘Wat vonden we ervan?’: ‘Top!’, ‘Wel Oké’, ‘Minder’, ‘Beter dan verwacht’, ‘Wauw’… En dat alles - wat had je gedacht? - nog leuk en goed geschreven ook. Het hoofdstukje ‘Accommodaties in Torres del Paine’ wil elke uitgever in zijn reisgids. Dit zijn notities van jonge mensen die de tijd van hun leven beleven en die de reis van wie dit leest meerwaarde geven. We kijken al reikhalzend uit naar gelijkaardige verslagen over de landen die nog op hun pad liggen. Dat volgende reisverslag komt er voorlopig niet. Voor nieuws over Sarah en Frederik moeten we naar hun blog. Daar lezen we dat ze de grens met Argentinië overgestoken zijn, maar dat ook het coronavirus en de angst ervoor dat intussen hebben gedaan. Ze beginnen hun verblijf in Argentinië met twee weken quarantaine, die elke aankomende reiziger wordt opgelegd. Wanneer ze die uitgezeten hebben, is een algemene lockdown afgekondigd, maar dan wel een veel strengere variant van die in het vaderland. ‘Enkel wandelingen naar de winkel zijn toegestaan en als je met zijn twee zo’n ommetje met boodschappentas maakt, stuurt de politie gegarandeerd één van de twee terug’, krijgen we als voorbeeld. De piek is er nog lang niet en Sarah en Frederik besluiten: ‘We zitten hier dus nog wel efkes.’

‘Hier’ is in El Chaltén, een plaatsje in het Nationaal Park Los Glaciares in Argentijns Patagonië, aan de voet van de bekende berg Fitz Roy. Hun nieuwe buren noemen de plek ook wel ‘el Culo del Mundo’, het ‘Gat van de Wereld’. Daar hebben onze reizigers afscheid genomen van een bevriend reiskoppel, dat ervoor gekozen heeft om vervroegd naar huis te keren. Intussen zijn hun belangrijkste levensvragen geworden: ‘Blijven we of vliegen we terug?’, ‘Doen we er wel goed aan te blijven?’, ‘Zouden jullie in ons geval ook blijven?’… Ze aarzelen, maar ze besluiten om te blijven. ‘Voor ons is dat de beste keuze.’ Ze staven die keuze met redelijke argumenten. Ze zijn nog maar net op reis, hebben nog lang te gaan. Ze overbruggen de wachttijd dan wel in Argentinië. Ze hebben daar een studio en hebben thuis geen stekje meer. En ze kunnen er werken vanop afstand. Ze vrezen bij een terugreis op een minder aantrekkelijke plaats vast te komen zitten en dan blijven ze liever in de bergen.

Dat uitzicht op de bergen zullen Sarah en Frederik niet gauw vergeten. Anderhalve maand later genieten ze er nog steeds van, vanuit hun Argentijnse ‘kot’ in El Chaltén. Een klein ommetje maken mag er nu net weer. Wanneer bij ons de lente met verrassende mildheid de lockdown verzacht, wacht Patagonië op de winter. ‘En was het niet de bedoeling om dit jaar zoveel mogelijk de zon op te zoeken?’, mijmert Sarah. ‘Maar we blijven erbij dat we blijven.’ Ze maken lijstjes van dingen die hen gelukkig maken. Van kleine gelukjes tot extatisch, dol geluk wanneer de lieve huisbaas een pizza brengt.

Het einddoel van de reis was en is Colombia. Sarah droomt er al van sinds ze de eerste roman van Gabriel García Márquez las. ‘Dat blijft het plan. Daar willen we uiteindelijk geraken’, lees je in haar reisblog. Hoe de weg van Argentinië naar Colombia eruitziet, ligt in handen van het virus. Het wordt een andere weg, maar vast een mooie.

Tekst: Filip D'Huyvetter, Reiskrant 215, juni 2020, Wegwijzer.