Reizen na Corona

'Hoe zien jullie de rest van de jullie reis door Zuid-Amerika?'

Het is een fijne, empathische maar heel confronterende vraag. Een bevriende reiziger stelde ze onlangs. (Als eerste, want sinds het schrijven van deze blog hebben we de vraag nogal gekregen. En we weten nooit goed hoe we daarop moeten antwoorden.)

Elise weet hoe het voelt. Zij is halsoverkop moeten vertrekken uit Nieuw-Zeeland toen Corona ook daar onheilspellend dichterbij kwam. Ze weet dus precies met wat voor dilemma's we momenteel worstelen.

Want hoe moet dit nu verder, nadat we x aantal tijd vast zitten in het gelukkig best comfortabele, welvarende Argentinië? En hoe lang is x?

That's the million peso question.

In een eerdere blog schreef ik hoe ik aan een beursaanvraag de naïeve voetnoot 'als we volgende maand weer verder kunnen reizen' toegevoegd heb. Intussen is mij, terecht, gevraagd om mijn timing wat scherp te stellen. 'We weten dat die helemaal afhankelijk is van corona, natuurlijk, maar misschien kan je er al een idee van geven.'

Dus gaf ik er een idee van. Mijn idee was dat we in september, hopelijk, weer verder zouden kunnen.

September klinkt nog gigantisch ver in de toekomst. Had je mij de week voordien gevraagd wanneer we weer verder zouden reizen, had ik een compleet andere timing gegeven.

Elke week die er voorbijgaat, doe ik een maand bij onze verwachte vertrekdatum. Toen we pas in quarantaine zaten, hoopte ik op mei. Dan juni. Intussen zitten we hier anderhalve maand en vrees ik dat onze reisstop misschien tot over de (Belgische) zomer getild wordt.

Onrealistisch is die inschatting niet, want we zagen eerder deze week dat Argentinië alle commercieel vluchtverkeer opschort tot 1 september.

En dat zou jammer zijn, doodjammer. Maar niet dramatisch.

We willen sowieso werken vanuit Argentinië. Dat is altijd ons plan geweest, nog voor er sprake was van Corona. Hopelijk kunnen we af en toe een dorp opschuiven tijdens ons werk. Zo kunnen we op zijn minst op verschillende locaties 'wonen', ook al kunnen we er niks echt beleven.

Mijn journalistiek project, waarvoor ik (JOEPIE!) die beurs binnengehaald heb, kan ik in principe uitvoeren in Noord-Argentinië. Dat is een meevaller, want dat wil zeggen dat enkel de situatie in Argentinië moet verbeteren om ter plaatse onderzoek te doen. Zo ben ik niet afhankelijk van de evolutie van het Coronavirus in andere landen.

In Argentinië zijn, zoals je eerder kon lezen, de lockdownregels vrij streng - strenger dan in België zelfs. De quarantaine is verlengd tot 10 mei en de regels blijven, voorlopig, even streng.

Het leek alsof El Chaltén de regels zou afzwakken. Op sommige plekken is het toegestaan om een uur buiten te wandelen, in een radius van 500 meter rond je domicilie. Onze host liet ons enthousiast dat nieuws weten en wij trokken er zondag op uit. Helaas. Provincies mogen ook eigenhandig beslissen om de regels te verstrengen. En in Santa Cruz zijn ze streng, hoewel in El Chaltén nog geen enkel (!!!) Coronageval vastgesteld is. Of zoals onze buurvrouw het verwoordde: 'In Buenos Aires mag het wel, maar in el culo del mundo (het gat van de wereld, letterlijk) mogen we niet gaan wandelen.'

Het is mogelijk dat de provincies beslissen om in sommige dorpen de regels toch weer af te zwakken. Hopelijk is El Chaltén daar deze keer wel bij bij. Dit zou niet willen zeggen dat we vrij zouden kunnen reizen, maar dat we op zijn minst een ommetje kunnen maken - niet naar de bekende bergen, want de nationale parken blijven gesloten, maar misschien naar de rivier zoals zondag of op een heuvel in privébezit. Nu het weer nog een beetje oké is, zou dat heel, héél fijn zijn. Want onze eerste en enige wandeling, die vonden we alvast heel, héél fijn.

Dat wil natuurlijk niet zeggen dat we hier sneller van Corona zullen af zijn dan jullie. Het virus is pas een stuk later opgekomen in Zuid-Amerika dan in Europa. De 'piek' zal hier, in Argentinië in het bijzonder en in Zuid-Amerika in het algemeen, dus vermoedelijk ook een pak later zijn.

En het is niet alsof we net na een piek meteen vrolijk verder kunnen alsof er niks aan de hand is. Het is niet alsof de grenzen zomaar weer opengaan zodra de grootste piek voorbij is. Dat zou een kant-en-klaar recept voor een nieuwe grote piek zijn.

Wij willen tijdens dit reisjaar uiteraard meer zien dan enkel Argentinië (en Chili). Onze bedoeling was over de Andes te reizen, bij voorkeur zonder extra vliegtuigen - onze voetafdruk is al groot genoeg dit jaar.

Of we er een vliegtuig voor moeten nemen of niet: we willen nog altijd naar Colombia. Dat ging onze eindbestemming zijn, daar op dat Caraïbisch strand, met die snorkel en die cocktail.

Van een reis naar Colombia droom ik intussen al meer dan tien jaar, vanaf het moment dat ik mijn eerste Márquez in mijn handen had. Anderhalf jaar terug vroeg een goede vriend en ex-collega, die al door Colombia reisde en er zelfs figureerde (al geloof ik dat nog steeds niet) in een film die net in Bogotá opgenomen werd, het nog: 'En wanneer ga je daar nu eens eindelijk heen?' Ik wist al lang wanneer ik er heen ging. Dit jaar, ons reisjaar. En dat blijft het plan. Daar willen we uiteindelijk geraken.

De vraag is: hoe gaat Corona in Colombia evolueren? Hoe zijn de maatregelen daar?

Eerlijk is eerlijk: ik ben niet actief op zoek naar nieuws over Corona in de hogere Andes. Journalist of niet, dat (vooral slechte) nieuws kan er niet meer bij. Dit is te persoonlijk. Het is al lastig en onzeker genoeg om alles hier te volgen. Het is sowieso onzeker waarheen de situatie hier evolueert. Laat staan dat we ons al extreme zorgen moeten maken over onze volgende bestemming.

'Hoe zien jullie de rest van de jullie reis door Zuid-Amerika?'

Minder landen, minder reizen. Meer blijven, meer zijn. Maar wel, als dat enigszins kan, met hetzelfde duidelijke doel voor ogen. Colombia, we wachten op jou. We komen eraan. We zijn onzeker, maar geduldig. We weten niet hoe het nu met je gaat, maar we hopen dat we binnenkort goed nieuws over je lezen.

En voor de mede-Márquezliefhebbers: tot snel, Macondo!