Klinken op een terugkeer (niet de onze)

Doen we er wel goed aan om hier te blijven?

Mochten jullie in onze plaats zijn, zouden jullie ook blijven?

Nee, dit zijn geen lezersvragen. (Al zijn we benieuwd naar jullie antwoorden. Koen, start jij de poll?)

Wel een vraag die we aan onze beste vrienden op reis (naast de Waalse Emma, intussen officieel terug in Bastogne na haar vlucht naar/uit Chili) stelden de avond voor ze het land probeerden uit te geraken.

Wars van alle social distancing hebben we mede-Gentenaars Annelies en Jens uitgenodigd om te klinken op het voorlopige einde van hun avontuur. Risky business, we weten het, maar we hadden eerder al veel samen opgetrokken. Hoeveel risico lopen we dan als we samen nog een keer tafelen? En knuffelen op het einde, dat ook. (Annelies is huisarts - en wou terug naar België om daar die broodnodige job uit te oefenen. Mocht het allemaal écht gevaarlijk geweest zijn, had ze het wel gezegd.)

Het was een illegale knuffel, weliswaar.

Sinds de algemene quarantaine in Quargentinië verstrengd en verlengd is ...

Onze persoonlijke quarantaine was na 14 dagen Argentinië (waarvan een dikke week in El Chaltén) om, maar intussen is de algemene quarantaine aangekondigd. Een lockdown, jullie kennen het wel. Alleen is die hier nog iets strenger dan in België. Enkel wandelingen naar de winkel zijn officieel toegestaan, en als je met twee zo'n ommetje met boodschappentas maakt en je komt de politie tegen, moet gegarandeerd een van de twee terugkeren. Deze regels zijn van kracht tot zeker 12 april en zullen vermoedelijk verlengd worden. De Argentijnse president zegt dat hij de piek van besmettingen verwacht begin mei. We zitten hier dus nog wel efkes.

... treedt de politie in El Chaltén harder op. Een voorbeeld: om tot bij ons te geraken, lieten Annelies en Jens tien meter tussen. Voor de zekerheid, mocht er net politie passeren.

Maar goed, illegaal of niet, mensen uitnodigen is léúk zeg. Ik heb nog nooit zo enthousiast snel-snel de afwas gedaan en hapjes klaargezet.

Nog fijner: keuvelen over de reis die wij/zij tot nu toe gemaakt hebben en de reis die zij in de toekomst zullen hervatten. In het beste geval hopen ze binnen zes maanden weer richting Latijns-Amerika te vliegen. In het beste geval hopen wij die maanden (hopelijk zijn het er minder dan zes) hier op ons gemak in Zuid-Argentinië te overbruggen.

Mochten jullie in onze plaats zijn, zouden jullie ook blijven?

Even onze situaties vergelijken.

Wij zijn iets minder lang op reis (zij hebben zo'n 3,5 maand rondgetrokken, waarin ze drie landen 'deftig' bezocht hebben, terwijl wij twee maanden door Chili getrokken hebben en dus nog maar net één etappe van onze reis afgerond hebben) en keren pas later terug (december of januari bij ons tegenover hun bedoeling om tot augustus te blijven). Wij hebben geen eigen stekje om naar terug te keren, zij weten waarheen - en hebben te horen gekregen dat de frigo goed gevuld zal zijn.

Allemaal nietszeggende redenen.

Het belangrijkste verschil? Wij kunnen werken, terwijl Annelies en Jens niks om handen hebben hier. 'We zitten nu echt met onze vingers te draaien.'

Tel daarbij onze heilige schrik om vast te zitten op een van de tussenstops die Annelies en Jens moeten doen om tot in België te geraken: het weinig aantrekkelijke kuststadje Río Gallegos (staat bekend om z'n olieraffinaderijen, dan blijf ik liever in de bergen danku) of het momenteel compleet krankzinnige Buenos Aires, waar leden van de populaire boyband Corona & De Hamsteraars zich aan het amuseren zijn en politiecontroles iets hardhandiger verlopen dan 'wandel alsjeblieft niet per twee op straat'.

Dus stel ik de vraag die al de hele avond lang door mijn hoofd spookt luidop.

'Mochten jullie in onze plaats zijn, zouden jullie ook blijven?'

Annelies schuifelt even op haar stoel. Na die korte aarzeling wordt het halvelings duidelijk dat zij, in ons geval, zou terugkeren. Net zoals ze nu zelf gaat doen.

Haar voornaamste argument heeft te maken met repatriëringen. We weten niet goed wat onze reisverzekering ervan vindt dat we ter plaatse blijven (hebben dat al eens nagevraagd, kregen een vrij kort maar niet ontmoedigend antwoord, en uiteraard begrijpen we dat de verzekeraar meer dringende katjes te geselen heeft), maar stel dat ...

... stel dat ze alsnog moeilijk zouden doen, stel dat vrienden of familie iets zouden voorhebben, stel dat we een eventuele repatriëring zelf zouden moeten regelen en bekostigen, zonder op voorhand te weten of het zelfs maar zou lukken, op een moment dat we dat absoluut niet zouden willen doen ...

... dan geraken we niet snel thuis. Zeker aangezien het aantal vluchten de komende tijd, nadat iedereen die thuis wil geraken effectief thuis geraakt is, vermoedelijk zal dalen.

'Voor repatriëringen zal er geen privévliegtuig ingeschakeld worden', reageert haar vriend daarop met een argument waar ik zelf nog niet aan gedacht heb. 'Het zou sowieso een commerciële vlucht moeten zijn. En zelfs al ben je niet gedekt, dan kan je die toch gewoon zelf boeken?' (Veel duurder dan de prijzen die we tot nu toe gezien hebben, tot meer dan 4000 euro, zal het toch niet zijn, zeker?) Maar: dan moeten ze wel nog altijd vliegen.

Jens aarzelt ook, het argument hierboven indachtig, maar neigt uiteindelijk naar 'ja'. Mocht hij in ons geval zijn, zou hij eerder ook blijven. Hij redeneert dat wij hier tenminste kunnen werken en dus niet gewoon ons geld zitten te verdoen.

Ik moet toegeven. Ik aarzel ook. Soms tot zelden, maar toch. Ik aarzel. En dat heeft verschillende redenen.

Enerzijds zit ik in een vreselijk handige maar soms ronduit vreselijke WhatsAppgroep met gestrande Belgen en Nederlanders in Argentinië. We zijn dankbaar voor alle handige tips, daar niet van. Maar ik geraak compleet kierewiet van alle 'ik zou nu maken dat ik weg was als ik van jou was'-commentaar. En van gekke Hollanders die (al lachend, uiteraard) hopen dat Máxima hen komt redden.

Anderzijds heb je ook mijn en jouw en iedereens favoriete viroloog, Marc van Ranst, die zegt dat deze crisis nog het hele jaar kan aanslepen.

Het hele jaar?

Terwijl in België langzaam de lente doorbreekt en jullie zich daaraan kunnen optrekken, is het straks winter in El Chaltén. Fan van sneeuw ben ik nooit geweest. En was het niet de bedoeling om dit jaar zoveel mogelijk de zon op te zoeken?

Als we pas tijdens of na de Argentijnse winter, of erger, tijdens de Belgische winter (of nog erger ... néé, níét aan denken) deftig kunnen verder rondreizen, wat voor een reisjaar zal dit dan geweest zijn? Wat voor jaar is het beste jaar van ons leven dan geworden?

Adem in. Adem uit. We blijven. Voor ons blijft dit de beste keuze. Terugkeren naar de chaos (en de veel hogere besmettingsgraad) van België is wat ons betreft nog niet aan de orde. Onze ouders en onze vrienden steunen ons in die beslissing. Dat doet deugd, want makkelijk is het niet om nu te moeten kiezen, zonder te weten wat de toekomst brengt.

Maar we hebben elkaar. We blijven erbij dat we blijven. Tot nu toe zitten we hier goed.

Wie ook goed zit waar ze zitten: intussen zijn Annelies en Jens veilig en wel aangekomen in België!

Ze hebben wel geluk gehad: de dag na hun binnenlandse vlucht werd al het vluchtverkeer binnen Argentinië opgeschort. Het blijft technisch gezien mogelijk om hier weg te geraken, maar veel (internationale) vluchten zijn er niet meer (net nog eentje aangekondigd die we aan ons laten voorbij gaan) en als een deel van je reis geannuleerd wordt, tja, dan heb je een ferm probleem. Dus kijken we liever nog wat de kat uit de boom hier tussen de schuchtere katten en de bijna omvergewaaide bomen in ons prachtig bergdorp. Ik zou zeggen, we sturen een kaartje, maar die actie van bpost is net afgelopen zeker?