Kroniek van een (on)aangekondigde quarantaine

Het is zover. Alle grenzen zijn gesloten. België sluit de grenzen. Chili sluit de grenzen. Argentinië sluit de grenzen. Het bergdorpje El Chaltén sluit zijn 'grenzen'. En dus zitten we vast op een van de mooiste locaties van Patagonië, terwijl we amper een voet buiten mogen zetten.

We zijn in snelheid gepakt. Dat merkte je al in onze eerste blog over Corona. Terwijl in België de maatregelen dagelijks verstrengd werden, waren wij dolgelukkig om daar niet te zijn. Wat naïef.

Intussen was het virus aan het opkomen in Zuid-Amerika. De getallen stegen niet zo snel als thuis en wij bleven kalm.

We reisden verder, aan een vrij hoog tempo zelfs. Zo'n hoog tempo dat ik zei dat ik binnenkort wel eens op mijn gemak wou zitten, om weer meer te kunnen bloggen. Famous last words. Dat had ik niet mogen wensen. Want nu zitten we hier, vast, met enkel deze blog, ons werk en een spel kaarten om ons bezig te houden.

Wat is er de afgelopen dagen gebeurd? (Veel.)

Een week geleden kwamen we toe in El Chaltén. 's Avonds wonnen we nog informatie in over wandelingen, 's anderendaags gingen de nationale parken dicht.

Toeristen die net als wij wilden hiken in El Chaltén en nu dus niks te doen hadden, gingen in allerijl naar het busstation om tickets te kopen voor hun volgende bestemming. Wij hadden geen zin in die paniek en lasten een blog- en chilldag in, zoals ik luidop gewenst had. Pas 's avonds waagden we ons in het busstation. Daar was de kalmte intussen teruggekeerd. De verwarring, die bleef.

De vrouw van de ene busmaatschappij zei dat we geen tickets konden kopen, omdat we nog geen veertien dagen in Argentinië waren en ze schrik had dat we zo de hele bus in gevaar brachten. De man van de andere busmaatschappij zei dat het geen probleem was en verkocht ons twee tickets om op onze volgende bestemming, Bariloche (een toeristische trekpleister met een hospitaal, leek ons ideaal), te geraken. Pas drie dagen later konden we die bus nemen, maar dat was voor ons niet erg: we hadden die overnachtingen tot dan toch al betaald. Opnieuw heel naïef: we dachten echt dat we zouden kunnen vertrekken.

Intussen zochten we naar accommodatie in Bariloche. Welke AirBnb lijkt ons ideaal om deze periode door te komen? Op elke reservering die we probeerden te maken, kregen we echter een negatieve respons. Argentinië was niet meer tuk op toeristen. Ook al een teken aan de wand.

De dag erop kregen we via een van de andere toeristen in El Chaltén, een vriendin uit Bastogne die dezelfde bus zou nemen, te horen dat ze haar ticket had moeten omruilen. Ze kreeg het gelukkig volledig terugbetaald, maar mocht dus niet vertrekken. Samen met haar spraken we af in het busstation. Intussen was er een wissel van de wacht gebeurd en wist de loketbediende van toeten nog blazen. Tot mijn grote ergernis ... En ik kan mij best goed kwaad maken in het Spaans. (Arme loketbediende.)

Helaas. Niet alle Spaanse furies krijgen hun zin - of op zijn minst een beetje duidelijkheid. Ons ticket bleef uiteindelijk ongewijzigd. 'Kom morgenochtend eens terug. Y no hacer dedo!'

Intussen hoorden we van overal berichten dat de grens zou sluiten. Onze vriendin uit Bastogne, Emma, was alleen op reis en wilde graag naar Chili, daar had ze familie wonen. Uiteindelijk kreeg ze advies over welke grensovergang het minst gecontroleerd zou worden. En moest ze tien kilometer wandelen om die grens over te geraken - 'ik was precies een voortvluchtige', getuigde ze achteraf, als het allemaal gelukt was.

Het grote probleem bleek dat in Chili intussen heel wat nieuwe gevallen van Corona opgedoken waren. (Waaronder - blijkbaar - een besmette trouwgast die die trouw niet wou missen en een vliegtuig opgestapt is om er te geraken. En zeggen dat we in België de maatregelen te weinig opvolgen.)

Het was er (en is er nu nog) zo erg dat Argentinië zijn buurland met serieus wat argwaan begon te bekijken. Uiteindelijk zette het Chili in hetzelfde rijtje als Europa: landen met een hoog risico op besmetting.

Wij dachten lang dat we geen problemen zouden ondervinden, omdat wij al lang niet meer in Europa geweest waren en dus onmogelijk van daaruit besmet konden zijn. Nu bleek onze reis door Chili ook reden tot quarantaine. Iedereen die nog geen veertien dagen in Argentinië was, of je nu uit China of Chili kwam, werd verplicht in quarantaine geplaatst.

De waarzegster van de eerste busmaatschappij kreeg gelijk. De loketbediende van de tweede busmaatschappij moest ook onze tickets omruilen.

Dus ja. We blijven hier.

Hier, dat is gelukkig niet meer het gigahostel waar we tot dan toe verbleven in El Chaltén. Daarover lees je een volgende keer meer. Alvast een tipje van de sluier: onze Waalse vriendin Emma was niet de enige voortvluchtige afgelopen week.