Kleine ode aan de Belgische ambassade

Op VRTNWS (via Radio 2) staat een getuigenis van een toerist die al 55 dagen lang 'vastzit' in Argentinië en zich in de steek gelaten voelt door de Belgische ambassade.

Een ambassade die, in deze extreme en vooral extreem onvoorziene omstandigheden, al het mogelijke doet voor Belgen in Argentinië. Die inderdaad geen tweede repatriëringsvlucht of gemakkelijke doorgang naar de hoofdstad kan toveren, maar er alles aan doet om reizigers die weg willen of willen blijven te helpen, hoe moeilijk dat nu ook is.

Net als de 'gestrande' toerist zitten ook wij 'vast' in de Andes, in Patagonië, in een bergdorp. We zitten nog een pak zuidelijker. Ook hier is het soms al koud, zoals vandaag, maar dan doe ik gewoon twee paar sokken en drie truien aan. Probleem opgelost.

Zelf zitten wij natuurlijk in een luxepositie. Wij wíllen effectief blijven in ons bergdorp, wij hebben geen belangrijke afspraken in België waarvoor we snel terug willen geraken. Misschien is het dan niet aan ons om te oordelen over andermans situatie. Alleen is het jammer dat een hardwerkende ambassade, die roeit met de riemen die ze heeft, geviseerd wordt in onze media.

De 'gestrande' toerist had in een WhatsAppgroep gevraagd naar foto's van alle Belgen en Nederlanders die nog 'vastzitten' in Argentinië. Normaalgezien ben ik niet bepaald mediaschuw (ik ben zelf journalist, ik weet hoe moeilijk het soms is om goede getuigen te vinden, dus als het enigszins kan, werk ik meestal mee aan stukken van collega's), maar dit vond ik toch een vreemde vraag. Zonder uitleg. Zonder vraag om zelf te getuigen.

Nu ik het allemaal zo lees, ben ik best blij dat ik er niet op ingegaan ben. We zijn er ook lang niet zeker van dat er hier nog 100 Belgen zouden zitten. En zelfs mocht dat zo zijn ... Dat wij ons collectief gaan verenigen, dat is het eerste wat ik daarover hoor. Dat daarbij zo'n negatief beeld geschetst wordt van de Belgische ambassadeur in Argentinië, ben ik het helemaal niet mee eens.

Bij dezen, Belgische ambassade, een kleine ode voor jullie en een hart onder de riem. Wij blijven nog even hier. En dat is heus niet zo dramatisch als in de media omschreven staat.