Benauwd maar benieuwd

Ik heb hier zoveel zin in! We kunnen niet wachten om te vertrekken! Vertrekken we niet gewoon morgen al?!

Met die uitroepingstekens in ons achterhoofd huppelden we het afgelopen anderhalf jaar door het leven. We gaan dit doen. We gaan dit echt doen. Het gaat fantastisch worden. Wie weet het beste jaar van ons leven. Op zijn minst een prachtig avontuur. En we beleven het samen.

Alle superlatieven en (allicht iets te hoge) verwachtingen ten spijt, voelden we vorige maand, vier weken voor de langverwachte start, vooral kriebels. Reiskriebels, dat spreekt voor zich. Maar ook: vertrekkriebels. In de goede, maar ook in de minder goede zin.

We hadden een hele to do-lijst om af te werken. De belangrijkste: onze verhuis. Maar daarnaast waren er ook nog heel wat kleine zaken. Praktische dingetjes. Kleine prutsen die toch zeker in orde moesten gemaakt zijn. Zo werd elke vrije voormiddag een praktisch overleg. En we hadden nog niet eens ons eerste verblijf geboekt.

Daarnaast overviel ons een ander gevoel. Vooral mij dan. De kriebels om te vertrekken, maakten plaats voor zenuwen. Hebben jullie er zin in? Ja, maar ik ben wel echt zenuwachtig.

Ja, maar. Zo beantwoordde ik de vele fijne, goedbedoelde vragen op ons afscheidsfeestje (dank aan iedereen die erbij was). Zo werd duidelijk dat ik meer gespannen was voor het nakende vertrek dan dat ik tot dan toe doorhad - of aan mezelf wou toegeven.

Een paar wijntjes later was het helemaal duidelijk.

Ik ben bang, vertelde ik Fred (vertellen, stilletjes toevertrouwen, beschonken toeschreeuwen, potato, potato). Zo bang. Bang voor een avontuur waar ik al half mijn leven stilletjes van gedroomd heb. Waar wij sinds het prille begin van onze relatie samen luidop over dagdroomden.

Niet de beste timing.

Mijn beste vriendin relativeerde het zo:

Angst betekent gewoon dat dit avontuur heel veel betekent. Het zou pas niet normaal zijn mocht je er superchill over zijn. En ook: het is goed dat je je angsten uitspreekt.

Bij dezen, het is uitgesproken. Ik ben bang. Nog steeds, trouwens, ergens, lichtjes.

Ik ben benauwd, maar vooral benieuwd. Ik weet niet wat dit jaar gaat geven. Hoe onze reis er zal uitzien, hoe we het zullen beleven, hoe we er achteraf naar zullen terugkijken.

Ik weet enkel dat het ons deugd zal doen. Eens leven op een ander tempo. Vol wilde plannen, maar zonder enig idee welk van die plannen effectief werkelijkheid zal worden. En dat is oké. Niets moet dit jaar.

2020, bring it on. Of je effectief het beste jaar van ons leven wordt, dat zullen we pas later kunnen zeggen. Maar sowieso word je er eentje om nooit te vergeten.